Zou hij het nog kunnen? Dat is de vraag die veel elektronicaliefhebbers al een tijdje bezighoudt. Want na Drukqs uit
2001 werd het akelig stil rondom de figuur die vanaf de jaren tachtig het genre van de eigenzinnige elektronica vorm en richting gaf. Aphex Twin verzorgde weliswaar nog wel eens dj-sets, zoals tijdens Lowlands 2011, maar daar bleef het dan ook bij. Naar eigen zeggen begon Richard David James (echte naam) overigens al rond 2007-08 aan nieuw materiaal te sleutelen en lag er genoeg op de plank. Maar serieus werd het pas toen deze zomer boven Londen een zeppelin met AT-logo verscheen. Nu stond er echt iets te gebeuren. De plaat duurt iets meer dan een uur en heet Syro, een zelfverzonnen woord dat Aphex Twin uit de mond van een van zijn kinderen optekende. De twaalf tracks klinken in ieder geval weer ongrijpbaar en tegendraads zoals we mogen verwachten. Met onder meer funky grooves, donkere ambient, smoezelige hiphop en samples van fluitende vogels. Aphex Twin smeedt het aaneen tot een spannend geheel. Met regelmatig van die fraaie, relatief rustige melodielijnen die dan vergezeld gaan van een uptempo ritme: een van de handelsmerken van Aphex Twin. Lekker eigenzinnig en compromisloos zijn tracktitels die ogen als wiskundige formules. Zoals s950tx16wasr10, drum ’n bass richting 164 bpm. We kunnen stellen dat dit wonderkind het nog niet is verleerd. Hoewel misschien niet meer zo baanbrekend als weleer, levert Aphex Twin toch weer een mooi staaltje vakwerk af.
