Recensie
OMAWI Inscapes De Platenbakkerij Bezetting: Marta Warelis (piano), Wilbert de Joode (bas), Onno Govaert (drums).
Het jazzpianotrio is in. Om de haverklap duiken er nieuwe bands op, die vaak meevliegen op de populariteit van EST, The Bad Plus of het Brad Mehldau Trio. Omawi hoort daar niet bij. Pianiste Marta Warelis, bassist Wilbert de Joode en drummer Onno Govaert houden zich niet bezig met dansbare grooves of dromerige, impressionistische akkoorden.
In de vijf vrije improvisaties op het debuutalbum, ‘Inscapes’, omzeilen ze alle denkbare clichés omtrent het ‘format’. Het gaat vooral om de details, de verhoudingen tussen de noten en verrassende combinaties van ingezette frasen, klanken en melodieën. Soms is er even wat swing te ontdekken, maar dan op een onconventionele manier (tegen het eind van ‘Stir’, bijvoorbeeld).
Het bereik aan dynamiek en energie van het drietal is ongekend, van heftig en overdonderend tot verstild en bijna onhoorbaar. Het toucher van Warelis is subliem en verraadt een klassieke training, die haar in staat stelt alles te doen wat in haar opkomt. Govaert is een van de subtielste jonge slagwerkers uit de Amsterdamse impro-scene. En nestor De Joode is de improvisator pur sang, die zijn instrument in al zijn lijfelijkheid soms binnenstebuiten lijkt te keren. De laatste nodigde dit trio ook uit voor een deel van de tournee die hem als winnaar van de Buma Boy Edgarprijs langs de Nederlandse podia voerde, onder de naam Core.
Herman te Loo / www.jazzflits.nl
Het jazzpianotrio is in. Om de haverklap duiken er nieuwe bands op, die vaak meevliegen op de populariteit van EST, The Bad Plus of het Brad Mehldau Trio. Omawi hoort daar niet bij. Pianiste Marta Warelis, bassist Wilbert de Joode en drummer Onno Govaert houden zich niet bezig met dansbare grooves of dromerige, impressionistische akkoorden.
In de vijf vrije improvisaties op het debuutalbum, ‘Inscapes’, omzeilen ze alle denkbare clichés omtrent het ‘format’. Het gaat vooral om de details, de verhoudingen tussen de noten en verrassende combinaties van ingezette frasen, klanken en melodieën. Soms is er even wat swing te ontdekken, maar dan op een onconventionele manier (tegen het eind van ‘Stir’, bijvoorbeeld).
Het bereik aan dynamiek en energie van het drietal is ongekend, van heftig en overdonderend tot verstild en bijna onhoorbaar. Het toucher van Warelis is subliem en verraadt een klassieke training, die haar in staat stelt alles te doen wat in haar opkomt. Govaert is een van de subtielste jonge slagwerkers uit de Amsterdamse impro-scene. En nestor De Joode is de improvisator pur sang, die zijn instrument in al zijn lijfelijkheid soms binnenstebuiten lijkt te keren. De laatste nodigde dit trio ook uit voor een deel van de tournee die hem als winnaar van de Buma Boy Edgarprijs langs de Nederlandse podia voerde, onder de naam Core.
Herman te Loo / www.jazzflits.nl
