Terwijl het album nog niet eens uit is wordt deze band al genoemd als de nieuwe Joy Division. Maar hebben we dat niet vaker gehoord? Toch zijn de vergelijkingen niet van de lucht. White Lies is zowel muzikaal als tekstueel donker, de nummers hebben een vergelijkbare hypnotiserende werking. To Lose My Life… is doorspekt van angst, dood en de lastige bijwerkingen van de liefde. Hoe droevig dit ook mag klinken, de heren uit Londen leveren toch een uitgebalanceerd debuut op, dat enerzijds dansbaar is en aan de andere kant beklemmend en neerslachtig. Een kwaliteit die voor weinig bands is weggelegd.
De kracht zit hem in zowel de zang, de songs en de productie. Niets lijkt onhaalbaar voor zanger Harry McVeigh, die zich zowel de lage als hoge regionen meester is. Ieder nummer staat als een huis, waardoor er geen dal te bekennen valt. Zo neemt dit debuut de luisteraar mee in een reis vol emoties, spanning, prachtige arrangementen en hitpotentie.
To Lose My Life is een droomdebuut dat op een onverwacht moment op de proppen komt. Want wie had gedacht dat er na The Editors, Interpol en The Killers nog een relevant debuut zou komen in dit genre? White Lies brengt met dit prachtige album niets nieuws, maar wel iets steengoeds.
