BEATLES

Hun inventiviteit en creativiteit komt helemaal tot uiting op dit dubbelalbum uit 1968, een staalkaart van letterlijk alles waar The Beatles toe in staat waren. Een adempauze bij de maharishi had ze goed gedaan, maar er waren al duidelijk barsten in de band. Waar Lennon en McCartney elkaar voorheen wederzijds scherp hielden, gingen ze hier hun eigen gang, en ook Harrison nam meer ruimte in. Die vrijheid leidde tot een aantal mindere songs, maar ook tot sommige van hun beste. Mooiere liedjes dan McCartney’s Blackbird, Lennon’s Julia (een eerbetoon aan zijn moeder) en Harrison’s While My Guitar Gently Weeps zijn er simpelweg niet geschreven – door niemand, ooit. Op Helter Skelter laten The Beatles zien dat ze in ruigheid voor niemand onder doen, Happiness Is A Warm Gun is een boeiend samenvoegsel van vijf songs en op Dear Prudence en Everybody’s Got Something To Hide Except Me And My Monkey haalt Lennon sarcastisch herinneringen op aan hun belevenissen bij de maharishi. Vanwege de diversiteit en de kwaliteitsverschillen is er wel geopperd dat ze van deze songs beter een enkele lp hadden kunnen samenstellen. Het meest terechte antwoord is van Paul McCartney zelf: ‘It’s the bloody Beatles’ White Album, shut up!’