Het zit het Londense drietal van White Lies niet in het bloed om lang op de lauweren te rusten. Na het succesvolle debuutalbum To Lose My Life en een tournee door Amerika en Europa, inclusief televisie optreden bij David Letterman, duiken ze alweer de studio in voor deze prima vervolgplaat. Het is haast moeilijk voor te stellen, maar naar eigen zeggen is Ritual een stuk donkerder en deprimerender dan hun duistere debuut. Ook leadzanger McVeigh klinkt wat donkerder. Wel is in alle nummers op het album aan de synthesizer nog steeds een prominente rol toebedeeld. Het is duidelijk te horen dat de mannen de laatste tijd veel naar elektronische invloeden hebben geluisterd in de lijn van Gary Numan. Opener Is Love begint opbouwend rustig, maar slaat dan door naar een zelfs dansbaar tempo. Naar het einde toe wordt het album wat rustiger met de ballade Come Down als eindpunt. Hoogtepunten zijn het prachtige Streetlights, met een duidelijke ode aan het zo kenmerkende stemgeluid van Joy Division zanger Ian Curtis, die hier een knipoog lijkt te geven. Het is natuurlijk eerste single en monsterhit Bigger Than Us die het hele album op de schouders neemt. Dat hun bombastische stijl nog steeds niet verloren is gegaan hoor je op het zware Strangers. Ook het lekker vet aangezette Holy Ghost is lekker uptempo en balanceert prima door het lage stemgeluid van McVeigh. Na het verrassende debuutalbum is Ritual wel meer van hetzelfde, maar zeker vakkundig en zeer goed uitgevoerd.
