De Amerikaanse pianist Nicholas Angelich (1970) neemt in het openingsdeel van de Goldberg Variaties (1741), de zogenaamde ‘aria’, een groot risico door een griezelig langzaam tempo te kiezen op het randje van wat nog kan, maar uiteindelijk pakt het goed uit. Hij weet de innerlijke beweging tot het eind gaande te houden en laat de prachtige melodielijn van deze ‘aria’ mooi tot zijn recht komen.
Angelich laat vervolgens in de dertig variaties op onnadrukkelijke wijze met een subtiel gebruik van dynamische wendingen en een fijnzinnige frasering horen, dat hij oor heeft voor de grote lijnen in dit werk. Geholpen door Angelichs prachtige doorzichtige spel en een fraaie ruimtelijke opname leidt dit alles tot een verfrissende luisterervaring.
