LOHUES, DANIEL

Wie de openingsnummers Van Vinden En Zuuken en en De Wereld In De Zunne hoort, zou bijna denken dat het afgelopen jaar constant de zon heeft geschenen boven Erica. Het zijn opvallen luchtige liedjes over de kleine, mooie dingen in het leven en verliefdheid en zo horen we Lohues niet vaak. Muzikaal doet dat laatste nummer zelfs weer een beetje denken aan de jeugdige onbezonnenheid van Skik. Maar al snel daarna schuift er toch voorzichtig wat sluierbewolking in beeld, als het gevoel wat zwaarder wordt en Lohues dit met begeleidende strijkers op de plaat vaak net wat indrukwekkender aanzet. De melancholische sfeer die hij daarmee in de Allenig-serie al prachtig neerzette, wordt zo nog wat dramatischer. Dat hij daarbij op Gunder net als op voorganger Hout Moet met een uitgebreidere band werkt, zorgt dat de nummers nog meer gaan leven. Zoals bijvoorbeeld in Proaten Doen We Later Wel, dat in een hartverscheurende driekwartsmaat zelfs doet denken aan de meeslepende sfeer van de soundtrack van The Godfather. Een andere kant horen we in Had 'm Zölf In De Buze, een vervolg op het nummer Wie Wet Der Toevallig Waor 't Sleuteltie Lig? dat op Hout Moet te horen was. Energiek, gedreven door een stampende basdrum en gezongen als was het een oude Amerikaanse spiritual. Raak verwoorde gevoelens gaan op Gunder opnieuw hand in hand van nuchtere relativeringen, een combinatie die Lohues wederom tot een van de singer/songwriters maakt waar Nederland trots en zuinig op moet zijn.