Bijna veertig jaar schelen ze, Dr. John en Dan Auerbach van The Black Keys. De ene een icoon met al een onvoorstelbare carrière achter zich, de ander een rijzende ster. Er worden wel vaker dit soort uitersten bij elkaar gezocht, maar vaak levert het geforceerde resultaten op die het verwachte effect van 1 + 1 =3 bij lange na niet waar maken. De nieuwe plaat van Dr. John, met Auerbach als producer, medecomponist en muzikant overtreft dat rekensommetje echter met verve. Van Dr. John weten we natuurlijk al decennia lang dat het een veelzijdige en creatieve songwriter is, maar hoe moeiteloos hij hier samensmelt met de eigentijdse geest van Auerbach is fenomenaal. Het omgekeerde is echter evengoed het geval, waarbij de muzikanten elkaar hoorbaar vinden in Auerbachs gevoel voor nostalgische authenticiteit en Dr. Johns eeuwigdurende nieuwsgierigheid naar onbekende muzikale paden. Het titelnummer opent de plaat met een typische contrabasgroove zoals die ook op een albums van The Black Keys had kunnen staan en ook de soepel glijdende gitaren en zinderende orgeltjes klinken niet onbekend. Het nummer krijgt echter een ongekende coolness zodra de zang van Dr. John erbij komt. Je hoort uiteraard constant referenties naar de muzikale achtergronden van beide heren, maar de opwinding die de nummers oproepen zijn te groot om je daar mee bezig te houden. De verleidelijke swing van Revolution, die geniale riff van Ice Age of dat beest van een solo in Getaway, ieder nummer is weer een nieuwe reden om stijl achterover te slaan.
