Recensie
De Amerikaanse alternatieve countryband Calexico hoeft niets meer te bewijzen, liefhebbers gaven hun kwaliteitsstempel vijftien jaar geleden al. Dat ook het achtste studioalbum Algiers blaakt van de muzikale kunde is daarom geen verrassing.
Opvallend is wel dat het uit Tucson afkomstige zestal zijn vleugels verder uitslaat dan ooit en exotische uitstapjes maakt naar zwoele bossa nova (Fortune Teller) en Spaanse gitaren (de instrumentale titeltrack).
Van het fraai opgebouwde Maybe on Monday, via het sferische Para naar het uitgelaten en uitgestreken Hush: Algiers herbergt het ene mooie avontuur na het andere.
Kwaliteit verloochent zich niet. Knapper is dat Calexico ervoor zorgt dat het niet verveelt.
(tekst: telegraaf.nl)
Opvallend is wel dat het uit Tucson afkomstige zestal zijn vleugels verder uitslaat dan ooit en exotische uitstapjes maakt naar zwoele bossa nova (Fortune Teller) en Spaanse gitaren (de instrumentale titeltrack).
Van het fraai opgebouwde Maybe on Monday, via het sferische Para naar het uitgelaten en uitgestreken Hush: Algiers herbergt het ene mooie avontuur na het andere.
Kwaliteit verloochent zich niet. Knapper is dat Calexico ervoor zorgt dat het niet verveelt.
(tekst: telegraaf.nl)
