Vrijwel niemand zal de naam Max d’Ollone (1875-1959) iets zeggen. Hoe onterecht dat is, kunnen we nu horen op deze prachtige boek/2cd-uitgave onder leiding van Hervé Niquet. D’Ollone stamt uit een aristocratische Franse familie, maar in plaats van de militaire familietraditie voort te zetten, koos hij voor het conservatorium, waar hij onder andere les kreeg van Massenet. Op diens aandringen stuurde hij in 1897, na eerdere mislukte pogingen, de cantate Frédégonde in én won de prestigieuze Prix de Rome. Op twee cd’s zijn alle cantates, symfonische en koorwerken die D’Ollone voor die prijs instuurde verzameld, en de kwaliteit is ronduit verbluffend. De invloed van Wagner is hoorbaar, maar ook die van Massenet en Berlioz. Een aangename kennismaking met een vergeten componist.
Max d'Ollone – Cantates, Choeurs et musique symphonique
Frédégonde (1897)
Sous-bois (1897)
L'Éte (1894)
Mélusine (1896)
Pendant la tempête (1896)
Clarisse Harlowe (1895)
Les Villes maudites (1899)
Hymne (1895)
Sposalizio (1895/orkestratie 1939)
Solisten,
Flemish Radio Choir, Brussels Philharmonie, Hervé Niquet
