To Lose My Life, het in 2009 verschenen debuut van het uit Londen afkomstige White Lies, verdiende misschien niet de originaliteitsprijs, maar de groots en tegelijkertijd gedeprimeerd klinkende postpunk vol echo’s naar het verleden wist uiteindelijk een groot publiek te verleiden. Met het twee jaar later verschenen Rituals maakte White Lies, net als het grote voorbeeld Joy Division een aantal decennia eerder, de overstap naar een nog donkerder en meer keyboard georiënteerd geluid. Het leverde wederom een hele sterke plaat op. Big TV is de moeilijke derde plaat van White Lies, maar wederom lukt het de band om de critici de mond te snoeren. Zeker vergeleken met voorganger Rituals is Big TV een beduidend minder donkere plaat. White Lies laat op Big TV het daglicht toe en is niet bang voor grootse en opvallend melodieuze songs. Aan de andere kant is White Lies haar postpunk wortels gelukkig niet helemaal vergeten en worden de zonnestralen op Big TV regelmatig afgewisseld met donkere wolken. White Lies maakt nog altijd muziek die herinneringen oproept aan bands als Joy Division, Echo & The Bunnymen en van recenter datum Interpol, maar het slaagt er op Big TV ook in om een meer eigen geluid neer te zetten, wat respect afdwingt.
