Het is een van de hoogtepunten op Neil Youngs Freedom: Wrecking Ball. Niet in de laatste plaats omdat de harmonievocalen vertolkt worden door Emmylou Harris. Niemand dacht er toen nog aan dat uitgerekend dit nummer het titelnummer zou worden van een van de beste platen van Harris. Net zoals niemand toen voorzag dat die plaat geproduceerd zou worden door Daniel Lanois, die met zijn atmosferische geluid met name U2 tot wereldsterren maakte, maar ondertussen ook samenwerkte met Willie Nelson, Robbie Robertson (van The Band) en zelfs Bob Dylan. Maar paste zijn geluid ook bij Emmylou? Jazeker. En meer dan dat. Wrecking Ball, nu de harmonievocalen van Neil Young, bleek een schot in de roos. De uitgelezen songkeuze, de smaakvolle instrumentatie en bovenal de stem van Harris die juist in Lanois’ productie alleen maar aan kracht wint, waren garant voor een met een Grammy bekroond album, dat ook in 2014 staat als een huis. Zeker wanneer het oorspronkelijke album niet alleen wordt vergezeld van een tweede schijf met alternative takes die zo mogelijk nog meer de moeite waard zijn, maar ook van een dvd waarop alle betrokkenen de ontstaansgeschiedenis van het album uit de doeken doen.
