FINK

Voormalig plaatjesdraaier Fin Greenall kennen we sinds 2000 als singer-songwriter Fink. Na Fresh Produce, Biscuits For Breakfast, Distance And Time, Sort Of Revolution en Perfect Darkness is Hard Believer alweer zijn zesde studioalbum. Vergeleken met de eerste vier was Perfect Darkness uit 2011 opvallend helder en direct. Hard Believer daarentegen gaat zwaarder op de maag liggen. Het album voelt vrijwel continu als een aanloop naar iets, terwijl dat ‘iets’ juist achterwege blijft. Niet dat dat storend is. Helemaal niet zelfs. Titeltrack Hard Believer is de lome, blues-achtige opener die wordt opgevolgd door het fraai emotionele Green And The Blue. Het instrumentale, zwaarmoedige White Flag leidt daarna Pilgrim in, één van de hoogtepunten op het album. Pilgrim is op een geweldige manier opgebouwd, leunend op Fink’s onomstreden stemgeluid en strak gitaarwerk waar steeds meer dreiging vanuit gaat. Tamelijk droefgeestig komen achtereenvolgens Two Days Later, Shakespeare en Truth Begins voorbij, alvorens het meer lichte en tevens buitengewoon prachtige Looking Too Closely de zon weer een beetje doet schijnen. Fink doopt ons vooral onder in een bad vol trage, zware riffs, weemoedige pianoriedels en bij tijd en wijle ingewikkelde (gitaar)melodieën.

Na het emotionele Too Late sluit Fink met Keep Falling de plaat af zoals we van hem gewend zijn. Klein en minimalistisch met speels gitaarspel en zeer bekoorlijk gezang. Geschreven in een jaar, geproduceerd in 2,5 week en opgenomen in de befaamde Sound Factory Studios is Hard Believer een ambitieuze, doch logische stap in de prachtige carrière van Fink.