Componist, pianist en hoogleraar aan Harvard University Vijay Iyer keert na Mutations, zijn plaat met kamermuziek, voor Break Stuff weer terug naar zijn pianotrio. Gelukkig, want het is met bassist Stephan Crump en drummer Marcus Gilmore met wie Iyer toch de spannendste jazz maakt.
Iyer houdt van concep- tuele muziek. Op het eerste album met zijn trio voor ECM onderzoekt hij de geheimen van een 'break', dat stukje niemandsland tussen twee passages, waarin een drummer de melodie even doorbreekt. Vooral het samenspel hier tussen Iyer en Gilmore is knap.
Iyer neemt met zijn elegante, lyrische toon vaak het voortouw, maar Gilmore zit hem steeds op de hielen en dwingt Iyer weer tot nieuwe associaties en improvisaties. Opvallend is de ode aan technoproducer Robert Hood.
In dit Hood begrijp je ook wat Iyer precies bedoelt met zijn 'break stuff'. Het klinkt als een eindeloos voortdurende technobreak, niet gedragen door een straffe beat maar aan minimal music ontleend pianospel. Wel zo spannend en minstens zo opzwepend als de betere techno.