Recensie
Bandnaam en afkomst (het doorgaans zonnige Californië) doen wellicht vermoeden dat we hier van doen hebben met zoetgevooisde liefdesliedjes. Muzikaal ligt dat toch nét even anders. Want als The Soft Moon via een tijdmachine zou kunnen uitstappen bij halte 1980, vindt het zonder problemen aansluiting bij de onheilszwangere en claustrofobische postpunk-scene van toen. Want het geluid is ronduit duister en hypnotiserend. En overduidelijk geïnspireerd door de klanken van onder anderen Joy Division, Bauhaus en The Cure. The Soft Moon, in feite een eenmansproject van liedjesschrijver/multi-instumentalist Luis Vasquez uit Oakland, brengt op dit derde album opnieuw een combinatie van postpunk, noise en industrial. Dat laatste ietsje meer dan voorheen. Echt zwakke tracks staan er niet tussen en alles klinkt weer lekker obscuur. Dankzij de strakke beats meestal nog dansbaar ook. Van opzwepende nummers als Black, Far en Wrong krijg je haast een adrenalinekick.
Tracks
Disc 1
1. Inward
2. Black
3. Far
4. Wasting
5. Wrong
6. Try
7. Desertion
8. Without
9. Feel
10. Deeper
11. Being
