Recensie
Achter de initialen MG gaat niemand minder dan Martin Gore van Depeche Mode schuil. Als hoofdcomponist van deze syntipop pioneers was de behoefte om solo aan de weg te timmeren lange tijd geen noodzaak. Toch verschijnt er nu na de twee met covers gevulde Counterfeit werkjes uit 1989 en 2003 en het met Vince Clark tot stand gekomen VCMG uit 2012 nu vrij snel weer een nieuw project onder eigen naam. Zoals de naam al doet vermoeden ligt dit album stilistisch in het verlengde van VCMG met de nadruk op instrumentale, licht experimentele elektronica. MG slaat een brug tussen subtiel dance-georiënteerd werk en fraaie soundtrackachtige soundscapes die af en toe doen denken aan het werk van Coil. De link met Depeche Mode is natuurlijk aanwezig maar sluit wat dat aangaat vooral aan bij hun meer experimenteel getinte remixwerk (veelal door derden). MG is in ieder geval het bewijs dat Martin Gore niet comfortabel achterover leunt en ook buiten Depeche Mode op zoek blijft naar nieuwe, creatieve invalshoeken als songwriter.
