GARBAGE

1995 was een jaar vol grote muzikale verschuivingen. De algemene focus verschoof van de VS naar Groot-Brittannië, alternatief mocht weer naar pop klinken en er kwam interesse in ‘sterke, muzikale vrouwen’. Precies op dat moment was er ineens Garbage, het roze debuutalbum van de gelijknamige band. In Garbage kwam alles samen: drie Amerikaanse oude rotten (waaronder Butch Vig, producer van Nirvana’s Nevermind) en de Schotse Shirley Manson die vele tienermeisjes inspireerde tot rood haar en smokey eyes. Muzikaal was Garbage alles tegelijk: aanwezig en luid, maar ook donker en beheerst, met elementen van electro, industrial, goth, shoegaze én pop. Hierdoor paste Garbage in het straatje van vrijwel elke muziekliefhebber. De depressieve, wraakzuchtige nummers (Only Happy When It Rains, Not My Idea, Vow) hielpen mening meisje door haar puberteit. Voor volwassenen was er de andere kant van Garbage, zoals anti-homodiscriminatie (Queer), anti-godsdienstfanatici (As Heaven Is Wide) en pure poëzie (Milk). Voor de jubileumeditie werden de analoge masters digitaal opgefrist. Op het bijbehorende tweede schijfje staan bekende b-kantjes, zoals #1 Crush en Subhuman. 20 jaar later is Garbage nog steeds een van de meest iconische albums van de jaren 90.