EELS

‘If you’re scared to die, you better not be scared to live.’ Zo, connaisseurs hoeven niet verder te lezen. A man called E. is terug. De zich deze keer met een volle, nu dus ook uiterlijk mystificerende, gezichtsbeharing tooiende E. doet mij voor de vierde maal verbazen met zijn (hun?) meest recente aderlating. De alleen via internet te bestellen, toch onder Eels-naam uitgebrachte concertregistratie Oh What A Beautiful Morning is de laatste geluidsdrager die beschikbaar is van de E-man. Speculaties te over de laatste tijd, op de fanpages van Eels over deze Souljacker. Het cruciale ‘Derde Plaat Syndroom’ is nu voorbij, een gegeven dat E. probeert te verhelpen door de hulp in te roepen van het hopelijk geen nadere introductie behoevende baasje Parrish, bekend van mevrouw Harvey, P.J. Voorts zijn oudgediende Butch (drums) weer van de partij, en R.E.M.’s Peter Buck, net als op Daisies, evenals de semi-legendarische heren Kool G. Murder en Joe Gore. Er wordt gesproken van een guest-appearance van Lisa Germano (Mellencamp), maar dit is niet bevestigd. Songs? Oh ja. De eerste single, het titelnummer deel een, trakteert ons buiten een muzikale trip ook op een Wim Wenders-clip. De elektronische breaks en beatjes komen het meest in de buurt van Electro Shock Blues, terwijl deze schijf toch het meest memoreert aan zijn voorganger Daisies Of The Galaxy. Zoals ik een wel zeer bekend viooltje gesampled hoor in één van de liedjes, wat een ieder zou moeten terugslingeren naar Efils’ God of dus andersom, naar een oud nummer. E. is nog steeds blijer aan het worden, getuige het laatste nummer What Is This Note? waarin hij zijn huidige meisje vertelt wat zij hem doet. Eenzelfde onderwerp trouwens in World Of Shit en het terechte eerste singletje Fresh Feeling. Ghosts, Witches, Hairy boys, Driving Women, Sleeping Man, dat van E bekende werk. Enjoy Eels, net als