Wat is de overeenkomst tussen Johnny Cash, Ornette Coleman, Kraftwerk en Cyndi Lauper? Dit is geen flauwe mop. Ze worden namelijk allen gecoverd op deze elfde plaat van The Bad Plus. Net zoals The Yeah Yeah Yeahs, Crowded House, Barry Manilow en Peter Gabriel trouwens. Op deze plaat verkent dit trio (piano, bas, drums) dus nadrukkelijk de grenzen tussen rock en jazz, wat ze eigenlijk al hun hele carrière doen. De ruwheid van rock gecombineerd met de vrijheid van jazz, de vrijheid om zachtaardig te zijn incluis. In handen van The Bad Plus blijft Don’t Dream It’s Over dus gevoelig maar wordt sentimentele draak Mandy ineens een subtiele ballad. In I Walk The Line wordt er vrolijk op los gestruikeld en Games Without Frontiers is gewoon weer verontrustend. Zo verfrissend te werk gaan met zulke verschillende nummers is maar weinigen gegeven; The Bad Plus doet het zeer overtuigend.
