Nouvelle Vague, het dartele internationale coverclubje rondom Marc Colin en Oliver Libaux, demonstreert met de nieuwe langspeler I Could Be Happy dat de fuif nog niet is afgelopen. Ruim tien jaar nadat de band debuteerde staat de cocktailparty-formule van de Fransen namelijk nog steeds als een huis. Dat komt grotendeels door de uitgekiende keuze van het materiaal; ofschoon de evergreens netjes worden vermeden, zijn hun platen toch een feest der herkenning voor nostalgische liefhebbers van de betere (post)punk en new wave. Van The Cure pikken ze het sombere, nooit helemaal platgedraaide All Cats Are Grey, en ook de cultheld Richard Hell komt aan bod. Favoriet is het vergeten pareltje No One Is Receiving, voor het eerst op de band gezet door Brian Eno in 1977 en hier bewerkt tot samba. Door af te sluiten met vier eigen nummers, die bepaald niet onder doen voor de andere songs, bewijst de groep tenslotte ook nog met een been in het heden te staan. Leuke band, vermakelijk album.
