U.N.K.L.E.

7 Jaar heeft het geduurd dat James Lavelle met een nieuwe langspeler komt. Als eerste valt natuurlijk meteen het fantastische artwork op. Zoals ook op Never Never Land, War Stories en Where did the Night Fall, verneem je dat hij zich in de hogere regionen van de kunst- en cultuurclub bevindt. Niet alleen qua design, maar ook qua muzikanten en zangers, nu wederom met gevestigden als Mark Lanegan, maar ook fris talent als Elliott Power, YSÉE and Mïnk. The Road lijkt nog het meest op de vroege UNKLE, de jaren met DJ Shadow, waarbij gekozen lijkt voor een cinematografische aanpak. Tekstfragementen uit films die het volgende deel van het verhaal introduceren. Volgens Lavelle is het een ode aan zijn Londense jeugd. In de eerste introductie worden filosofische zelfreflectieve vragen gesteld, waarop het nummer Farewell volgt. Daarna volgt een georkestreerde trip op de manier zoals we van Lavelle gewend zijn, klassiek, elektronisch en filmisch. The Road is niet vernieuwend, maar wel solid UNKLE.