Vergeet Slash. Vergeet Alter Bridge. Het eerste soloalbum van Myles Kennedy is te persoonlijk, zowel muzikaal als thematisch en refereert niet of nauwelijks aan de verrichtingen van de bands waarin hij al jarenlang met succes opereert en waarmee hij grote bekendheid geniet. Year Of The Tiger is een artistieke verwerking van een zeer ingrijpende gebeurtenis uit het leven van de zanger: het overlijden van zijn vader die om religieuze redenen elk medicijn weigerde. Myles Kennedy was toen vier jaar. In interviews geeft Myles Kennedy aan dat hij eigenlijk een heel ander album had klaar liggen om uit te brengen. Een soort optelsom van de invloeden en ervaringen uit zijn muzikale loopbaan tot nog toe. Maar die verzameling songs sloot niet aan bij hetgeen hem het meest bezig hield. Aanvankelijk verborgen en onderhuids, later als een niet te stuiten stortvloed van emoties. Het besef dat hij in staat is zijn kunst in te zetten als uitlaatklep gaf hem het laatste duwtje bij zijn radicale beslissing: helemaal opnieuw beginnen. Dat hij zichzelf daarmee grandioos onder druk zette, heeft hem niet gedeerd. Year Of The Tiger is ondanks de aanleiding geen trieste rouwplaat geworden. Integendeel. Eerder een energieke ode aan het leven, aan zijn moeder – Mother - en aan de liefde, Love Can Only Heal, het langste en mooiste nummer van de plaat. Maar ook de titelsong, The Great Beyond en Blind Faith, de eerste drie tracks van Year Of The Tiger zijn ijzersterk. Grote rockzangers zoals Robert Plant en wijlen Chris Cornell zijn nooit ver weg. Vooral Higher Truth, de zwanenzang uit 2015 van laatstgenoemde lijkt een inspiratiebron, vooral vanwege de vele akoestische instrumenten, de warmte en het optimisme. Die zijn ook allemaal terug te vinden op Year Of The Tiger. Kortom, een erg fraaie plaat.
