Met toenmalig echtgenote Esther Rose maakte Luke Winslow-King twee hele leuke retroplaten gevuld met opgewekte jazz, country en blues, maar zijn laatste plaat, I'm Glad Trouble Don't Last Always uit 2016, stond in het teken van hun scheiding. Ondanks (of dankzij?) de persoonlijke ellende bleek het zijn beste album tot nu toe. De plaat klonk niet alleen bluesier dan voorheen, Winslow-King kwam muzikaal ook een stuk steviger voor de dag en liet en passant horen hoe goed hij gitaar kan spelen. Diverse liedjes op zijn nieuwe album doen vermoeden dat hij zijn scheiding nog steeds niet helemaal heeft verwerkt, maar Blue Mesa klinkt hoopvoller en een stuk warmer dan zijn voorganger. Dat laatste is wellicht te danken aan het feit dat de plaat werd opgenomen in Toscane, waar hij onder meer hulp kreeg van de Italiaanse gitarist Roberto Luti. Nieuw zijn de soulinvloeden, die doorklinken in bijvoorbeeld het relaxte titelnummer, dat doet denken aan het werk van Donavon Frankenreiter. In andere nummers gaat hij juist weer lekker loos op de gitaar en roept hij opnieuw een grootheid als Bonnie Raitt in herinnering. Blue Mesa is echter vooral de plaat van een muzikant die steeds meer zijn eigen geluid weet te vinden. Het is zijn meest complete en overtuigende plaat tot nu toe.
