Uptempo, stuwend, punky en venijnig. Een schreeuwende zangpartij verweven met gierende gitaren en ratelende drumpartijen. Shit Mirror, de opener van Bad Witch, het negende album van Nine Inch Nails (NIN), bevat feitelijk alles wat je van het collectief rondom Trent Reznor mag verwachten. En eerlijk gezegd: dat is tegelijkertijd ook veel meer dan je de afgelopen jaren op diverse EP’s en albums van deze industrial-grootheid hoorde. Zes nummers, een half uur op de klok. Het lijkt niet veel, maar er gebeurt veel en NIN klinkt vitaler dan ooit. Het tweede nummer Ahead Of Ourselves bijvoorbeeld, kan met gemak de competitie aan met diverse songs op The Downward Spiral, het succesvolle NIN-album uit 1994.
Meest opvallende songs van dit album (Reznor werkte weer samen met Atticus Ross) zijn echter het derde en het vierde nummer. Beiden hebben een jazzy sfeer die doet denken aan de Bowie-albums Blackstar en Outside. Eerst is daar het instrumentale nummer Play The Goddammed Part. Gitaren en iele, elektronische drums worden gecombineerd met blazerspartijen. Het levert een opzwepend experimenteel stuk van zo’n vijf minuten op. Ook bij de single God Break Down The Door staan blazers centraal. De geweldig over elkaar heen buitelende saxofoonlijnen zijn overigens door Reznor zelf ingespeeld. De opzwepende drumpartij wordt verder geconfronteerd met een donkere zangpartij waarbij de NIN-frontman akelige gelijkenis heeft met Dave Gahan van Depeche Mode. De donkere, grommende en ratelende instrumental I’m Not From This World (bijna 7 minuten) wordt uiteindelijk opgevolgd door het lichtvoetige Over And Out dat zelfs nog een minuutje langer duurt. Ook hier staat een te gekke zangpartij centraal die naast de eerder genoemde Bowie en Gahan, zelfs refereert aan Elvis Costello. Ja, Bad Witch is kort, maar blijkt bovenal ook een te gek album te zijn.
