FYAH

Theon Cross is een markante figuur in de Londense jazzscene, die we reeds kennen uit de Sons Of Kemet van Shabaka Hutchings. Cross heeft in zijn eentje de tuba in ere hersteld, een instrument dat het nooit verder bracht dan een piepklein bijrolletje in de jazzgeschiedenis. Hij is dan ook een van de motoren binnen de Londense jazzscene en we vinden hem behalve bij Hutchings tevens terug bij Nubya Garcia, Moses Boyd en The Ezra Collective. Op Fyah is Theon zelf de leider en mag mensen als Garcia en Boyd ditmaal tot zijn begeleiders rekenen. Het is een plaat geworden die je vanaf de openingstrack Activate bij de lurven pakt en je niet meer loslaat tot de laatste tonen van het zinderende en toepasselijke genaamde LDN’s Burning zijn weggestorven. Fyah is niets minder dan een mijlpaal, waarmee de Britse jazz definitief uit de schaduw van zijn Amerikaanse grote broer stapt en muzikale nieuwe wegen inslaat, waarin Caribische en Afrikaanse roots vermengd worden met lokale invloeden en een geheel nieuwe stijl creëren.