AYREON

Als een iemand goed heeft begrepen hoe je in de tegenwoordige downloadtijden nog goed geld kan verdienen aan fysieke geluidsdragers, dan is het Arjen Lucassen - aka Ayreon - wel. Elke nieuwe release ziet er zodanig verzorgd en speciaal uit dat je als liefhebber absoluut het fysieke product in handen wilt hebben. Dat geldt dus ook voor nieuweling Transitus waar Lucassen drie jaar aan gewerkt heeft. Na al deze tijd is het recept voor een Ayreon-plaat wel bekend: een groots en liefst meeslepend verhaal, veel bombast afgewisseld met spaarzame rustige stukken, heel veel gastzangers en -zangeressen van naam en faam en een krek band die geluidstechnisch de nummers laat knallen. In feite volgen alle Ayreon-albums hetzelfde patroon en daarmee is er wel sleet op de formule gekomen. Maar, maar … als die formule zo goed wordt uitgevoerd als op Transitus dan gaat je kritische houding toch weer gauw het raam uit, evenals de geluidsgolven omdat de volumeknop al snel op standje 10 gaat. Plus, full disclosure, als je als verteller de enige echte Doctor Who – Tom Baker – kan strikken, iemand die ik op jonge leeftijd nog in London on stage de befaamde spacedokter heb zien spelen, dan kun je als muziektovernaar Lucassen niet meer stuk bij mij.