MILLER, MARCUS

Marcus Miller blijft verrassen. Na een typisch Miller-melodietje aan het begin van openingstrack Hylife schakelt de bassist bijvoorbeeld over op vlugge fingerstyle. Het laat hem van een kant horen die vaak minder prominent aanwezig is. Meerdere nummers hebben door gebruik van exotische zang ook een werelds tintje gekregen, zoals bij het intro van Preacher’s Kid bijvoorbeeld. Dit is bovendien een compositie waarbij de nadruk niet zozeer ligt op het basspel, maar op Millers gave om ook via andere instrumenten zijn herkenbare stijl te laten horen. Het verbaast niet dat het navolgende We Were There de bas weer centraal stelt. En zo weet de muzikant door het album heen telkens andere beelden op te roepen. Onverwacht maar zeker passend is ook de rap in Rap in I Can’t Breathe. De gemene dele die de nummers hebben, is hun vriendelijke klank. De plaat heeft een organische sound meegekregen, die vooral het mensenwerk benadrukt – waar op voorgaande albums nog weleens een digitale aanpak doorschemerde. Eenvoudig is de muziek nooit, maar een wat lastiger te doorgronden ‘aardigheidje’ als het korte Prism doet bedenken dat Miller erin slaagt om zeer gelaagde muziek heel vanzelfsprekend te laten klinken. Een heel fraai album dat goed samenvat wie Marcus Miller (tegenwoordig) is.