Recensie
Hoewel Amorphis letterlijk ‘zonder vorm’ betekent, heeft het Finse Amorphis gedurende hun 30-jarige geschiedenis verschillende muzikale vormen aangenomen. En dat waren prachtige vormen, daar niet van. De laatste jaren is de vorm redelijk uitgehard, want Under The Red Cloud (2015), Queen Of Time (2018) en het fonkelnieuwe Halo liggen muzikaal min of meer in elkaars verlengde en staan voor sierlijke en bontgekleurde heavy metal met een symfonische inslag waarin folk invloeden, een hammondorgel en diverse genrevreemde instrumenten samensmelten met indrukwekkende arrangementen en de meest prachtige en kippenveltrekkende riffs van gitarist Esa Holopainen. Vooral de refreinen knallen als scherpgekleurd siervuurwerk. De andere uitblinker in dit diverse metalen spectrum is de vocale krachtpatser Tomi Joutsen die schijnbaar moeiteloos, en van het ene op het andere oment, schakelt tussen oergrunt en krachtige zangstem. Als geheel schommelt Amorphis dan gewillig mee van bulderend woest naar zwevend lichtvoetig. En terug.
Tracks
Disc 1
1. Northwards
2. On The Dark Waters
3. The Moon
4. Windmane
5. A New Land
6. When The Gods Came
7. Seven Roads Come Together
8. War
9. Halo
10. The Wolf
11. My Name Is Night
