SUNNY WAR

Haar eerste punkband heette The Anus Kings, als teenager was ze al een zware drinker. Binnen de kortste keren was ze verslaafd aan heroïne en meth… Sunny War is haar naam en ze heeft, zegt ze zelf, bepaald een aanleg voor ‘self-destruction’. Of ‘Anarchist Gospel’ haar verlossing biedt weet ik niet, maar het is wel een boeiend en eigenzinnig album. Het etiket ‘roots’ klopt in eerste aanleg, maar de omschrijving ‘ecstatic gospel, dusty country blues, thoughtful folk, rip-roaring rock and roll, even avant garde studio experiments’ past net zo goed. Laat je door zo’n omschrijving niet afschrikken, maar beluister Anarchist Gospel met een open mind. Verdriet en eenzaamheid (de blues, dus), zijn nooit ver weg. Net zo min als de call-and-response zang. Alsof ze steun zoekt bij haar fantasievol en modern vormgegeven blues én bij de mensen met wie ze die blues zingt. In haar eigen woorden: “I don’t really make music with a traditional roots audience in mind. I like weird music, outsider music.”