Na het op zich prima Seventh Sojourn uit 1972 besloot de band de handdoek in de ring te werpen. Althans in elk geval tot 1978 toen Octave uitkwam. Opvallend was dat de mellotron schitterde door afwezigheid. Dat was niet het enige probleem want toetsenist Mike Pinder stapte op tijdens de opnames en werd live vervangen door ex-Yes toetsenist Patrick Moraz. Octave is als plaat echter een prima plaat geworden. Met een modernere sound wist de band de fans nog steeds aan zich te binden. Als bonustracks vijf livetracks afkomstig van de bij deze plaat horende tour. Op Long Distance Voyager uit 1981 is Moraz de vaste toetsenist geworden en dat merk je gelijk in de kwaliteit van het album. Fraaie nummers, fraaie productie en hoewel op sommige momenten ingehaald door de muzikale tijdgeest als geheel sterker dan Octave. The Present heeft ook onder diezelfde synthetische klanken te lijden. De synthesizers klinken soms flink gedateerd. Dat is erg jammer aangezien het songmateriaal wederom erg sterk is. De laatste twee platen bevatten minder bonusjes, het blijft bij een single edit en een andere mix.
