Brad Mehldau kennen we al geruime tijd. Zijn handelsmerk is zijn vloeiende pianospel dat een boeiend gevecht oplevert tussen melodie, ritme en experiment. Regelmatig kiest hij ervoor om naast het echte jazzwerk ook een popsong van Radiohead of Oasis creatief te ‘verjazzen‘. Live levert dit vaak verassingen op (zoals te horen op de Live Trio-plaat uit 2008). Blijkbaar was het nu tijd voor wat anders en werd topproducer Jon Brion voor een ambitieuze dubbellaar ingehuurd. We horen tracks met zijn trio al dan niet uitgebreid met de tenorsax van Joshua Redman, maar veelal worden de tracks ondersteund door een solide kamerorkest. Vooral dit laatste maakt de luisterbeleving anders dan voorheen. Het kamerorkest voert de spanning op, maar de muziek komt soms wat indirect over. Gelukkig niet in songs als Don’t Be Sad en Sky Turning Grey (ode aan Eliott Smith) waarin de opbouw en subtiliteit zorgen voor de ultieme melodie. Wederom verlegt Brad Mehldau zijn grenzen.
