NEWMAN, RANDY

Maar liefst negen jaar hebben we moeten wachten op een nieuw studioalbum van Randy Newman. De Amerikaanse grootmeester leverde wel de ene na de andere soundtrack af - naar eigen zeggen werkt Newman gemakkelijker als hij met deadlines geconfronteerd wordt - en voor zijn nieuwe platenmaatschappij nam Newman ook achttien van zijn klassiekers opnieuw op, maar dat was geen echte opvolger van Bad Love. Lenny Waronker, de man waarmee Newman in de jaren zeventig al veelvuldig samenwerkte, wist hem echter over te halen de studio in te duiken met Harps And Angels als resultaat. Zijn liefde voor New Orleans heeft Newman nooit onder stoelen of banken gestoken, maar nog niet eerder was die stad zo prominent aanwezig in Newman's pianospel en de sobere maar treffende arrangementen. De plaat klokt net boven het half uur, maar in dat half uurtje wisselt Newman als vanouds prachtige liefdesliedjes (met een twist, dat wel) af met hilarische kijkjes op de Amerikaanse samenleving en politiek. Zelfs onze zuiderburen en hun taalstrijd komen ook nog even voorbij, net als Bono, Jackson Browne en de gezondheidszorg in Noorwegen. Een plaat per decennium is misschien wat weinig, maar als die ene zo goed is als Harps And Angels zijn wij meer dan tevreden!