Ik leerde Ryan Bingham kennen als een ingetogen singer-songwriter, die me op Mescalito meenam naar de dorre grensstreek tussen de Verenigde Staten en Mexico. Rauwe country met wat pepers uit de Mexicaanse keuken, ik kon er geen genoeg van krijgen. Op Tomorrowland is die setting wat comfortabeler geworden, alsof het groezelige motel langs de weg is verruild voor een viersterrenhotel. De arrangementen zijn vooral dankzij de strijkers veel rijker, maar ook de gitaren maken zich groter dan op eerdere platen. Bingham begeeft zich hiermee wat meer richting middle of the road en loopt zo het risico de middelmatigheid te vinden. Zijn unieke stem blijkt echter een welkom redmiddel, dat zo alsnog zorgt voor een avontuurlijke stemming. Het zijn echter wel de rustigere nummers als Flower Bomb en Rising In The Ghetto waarbij dat het fijnst klinkt, al mag een gruizige als rocker Guess Who’s Knocking er ook zeker zijn.
