De twee Fendergitaren snerpen en ronken. Vanuit box links klinkt het fel naar box rechts en vice versa. Ze vechten een smerig duel uit en de drummer loopt er mee weg. Hij dendert zijn partijen bijna struikelend door de beide speakers. De stemmen met veelal opgesierd met een korte delay. Ze schreeuwen hard en gemeend. Soms enigszins bezeten zelfs. Veel riffs, weinig tot geen solo’s. Maar bovenal: geen tijd verspillen, want nergens aandacht van de luisteraar verliezen. Alleen maar gaan, gaan, gaan!
Het geluid is bekend bij een selecte groep liefhebbers. Bands als de Stilettos (hoor die opener) en de Oblivians (Disappoint You en bijvoorbeeld I Ain’t Working This Summer) maken deze kale, uitgeklede bassistloze garagetrashpunk al jaren. Toch is dit anno 2013 de muziekstijl die er meer dan ooit toe doet en aanslaat. Mede dankzij, of misschien wel door de jonge honden van Traumahelikopter. Onbesuisde, stomende ultrakorte punkliedjes. Bijna nergens langer dan drie minuten. Met gefrustreerde teksten. Rechtstreeks vanuit de garage naar het podium. Hooguit één keer daartussen snel even vastgelegd (op vinyl). Ons devies: koop die plaat, bereid je kundig voor en check ze live. Want die optredens, daar krijgt Traumahelikopter een extra dimensie. Die Oosterpoortzaal tijdens Noorderslag bijvoorbeeld, werd letterlijk gesloopt. Op het podium staat het trio recht naast elkaar. Als één front; vooraan gepositioneerd. Vastberaden om de toehoorders op indrukwekkende wijze omver te blazen. Voorspelling? Er zullen vele gigs volgen. En die selecte groep liefhebbers zal vergroten. Traumahelikopters sky is the limit.
