Recensie
Androgyne ambient voor gepassioneerden zo kan de muziek van dit Deens/Canadees duo het best worden omschreven. De eerste maten roepen meteen de zwoele soul van Sade herinnering. Ijl stemgeluid in combinatie met lichtvoetige electro-instrumentatie en … toch gewoon gezongen door een man! In het najaar van 2012 werd de prachtsingle The Fall door muziekliefhebbers massaal omarmd en nu wordt de kluis verder geopend. Deze eerste single is er een van tijdloze schoonheid en zou ook zo door Feist (Limit To Your Love, 1234) gezongen kunnen zijn. Maar ook meer uptempo zit het wel snor getuige The Last Dance waarbij Rhye lijkt te refereren aan de melodie van Curtis Mayfield’s Trippin’ Out. Hieruit blijkt vakmanschap en lef om het verleden eigentijds naar het heden te vertalen. Naar het einde toe gaat het tempo verder omhoog met o.a. met een funky drumcomputer en springerige synths in Hunger. Kortom: verleidelijke electrosoul die ook prima combineert met de 50 tinten-rage!
