Studioalbum nummer 21, een halve eeuw in het vak en ter gelegenheid daarvan dit jaar zeven keer het podium van de ongetwijfeld uitverkochte Royal Albert Hall innemen. Het zijn cijfers van een arrivé op leeftijd. Van een Old Sock, zegt Eric Clapton met de nodige zelfspot , die zijn nieuwe plaat zo heeft genoemd. Old Sock staat in het teken van de liedjes die hem van zijn kindertijd tot nu hebben beïnvloed evenals de makers ervan: onder anderen George Gershwin, J.J. Cale, Peter Tosh en Leadbelly. Clapton coverde de liedjes met hulp van een legertje van grootheden die hem eveneens inspireren, onder wie Paul McCartney, Steve Winwood en weer J.J. Cale. Met Old Sock richt hij zich zeer nadrukkelijk op de mainstream. Vlammende blues zijn bijna niet te vinden op deze plaat. Er wordt fantastisch gitaar gespeeld, hoe kan het ook anders, maar binnen de lijntjes, geen virtuoze uitspattingen, wel hoogstaand vakwerk. Old Sock voert naar vooroorlogse sferen (The Folks Who Live On The Hill), naar comfortabel wiegende reggae en zo waar toch een keertje naar de blues want die heeft EC nog steeds. Zingt hij. Op Still Got The Blues van wijlen Gary Moore. Een fraai salut op een zeer geslaagd album van een grootse jubilaris.
