Recensie
Voor mensen die zich het niet meer kunnen herinneren, n de jaren 90 was Moby een technoheld. In 1999 gooide hij het roer radicaal om en maakte een kalmer popalbum met vele bluessamples, Play. Het werd een groot commercieel succes met supersterstatus als gevolg. De kleine Newyorker mikte vooral op melancholie en borduurde met 18 voort op deze ingeslagen weg. Nu, enkele artistiek en commercieel minder succesvolle albums later, keert Moby meer dan ooit terug naar het geluid van toen. Innocents staat vol meeslepende downtempo-pop. In zijn slaapkamerstudio maakte Richard Melville Hall een blauwdruk van Play, met als verschil dat hij zijn gastvocalisten recruteerde uit het indie-circuit. Dit levert wederom een mierzoete plaat op vol drums en strijkers uit kastjes, maar oa Cold Specks, Damien Jurado, Wayne Coyne en Mark Lanegan zorgen er middels een aantal zeer fraaie liedjes voor dat het geen grote geglazuurde roze koek wordt. Een knappe prestatie en een hele slimme plaat derhalve van Moby.
Tracks
Disc 1
1. Everything That Rises
2. A Case For Shame
3. Almost Home
4. Going Wrong
5. The Perfect Life
6. The Last Day
7. Don't Love Me
8. A Long Time
9. Saints
10. Tell Me
11. The Lonely Night
12. The Dogs
