WHITE, TONY JOE

Tja, wat valt er nog te schrijven over de geloof ik inmiddels zestiende (!) plaat van Tony Joe White? Dat de stem van deze bijna zeventigjarige swamprocker nog steeds even donker, gruizig en bronstig als altijd klinkt? Dat zijn gitaar varieert van Dire Straits-achtige licks tot wasbordgeluiden? Dat zijn blues bijkans nog langzamer klinkt dan die van zaliger J.J. Cale? Dat zijn muziek prima past bij de huidige serie hittegolven in Nederland waardoor we ons diep in de Mississippi Delta wanen? Dat Hoodoo vooral autobiografisch is, waarbij Tony Joe zingt over zijn jeugd op de boerderij (9 Foot Sack), de gevaren van het moeras (Alligator Mississippi), de gebeurtenissen na Katrina (The Flood). Ach, dat is allemaal overbodige informatie. Je houdt immers van vriend White of niet. Alhoewel, dat laatste kan ik me eigenlijk onmogelijk voorstellen.