JOAN AS POLICE WOMAN

Vorig jaar oktober voelde de verrukkelijke Joan Wasser – haar bijnaam dankt zij aan een kennelijke voorliefde voor verkleedpartijtjes – zich niet te groot voor het korte muzikale intermezzo van DWDD. Wij werden op een snippet getrakteerd van wat heden het titelnummer blijkt te zijn van The Classic: een niet van echt te onderscheiden doo wop met Wasser uiteraard in de hoofdrol, een combinatie van Ronnie Spector en Amy Winehouse. Hiermee borduurt Joan, die wij vanaf hier JAPW noemen, voort op het patroon van haar vorige (derde) album The Deep Field, dat voor sommige early believers al te poppy geworden was vergeleken met het rauwe debuut Real Life (2006) en de intiemere opvolger To Survive (2008), maar zoals die titel al deed vermoedeneen (nog) breder spectrum trachtte te behelzen. Die dunne scheidslijn tussen semi-klassiek (ze begon als vioolspelende Johnson bij Antony Heggarty, maar piano en gitaar gaat haar ook goed af) en soul tot zelfs funk-light zonder dansbaar te zijn met 'het donkere' van een PJ Harvey is JAPW's handelsmerk geworden. Een uniek onder de huid kruipende uitkomst van haar ruime ervaring bij en met beroemde collega's van uiteenlopend karakter als Rufus Wainwright, Sparklehorse, Lou Reed, John Cale, Nick Cave, Scissor Sisters, David Sylvian en Steve Jansen, Elton John, Lloyd Cole komt op The Classic tot volle wasdom. The Classic. Zoals Cat Power ooit een van haar platen The Greatest noemde.