Wat Pat Metheny een van de grootste muzikanten ter jazzwereld maakt, is zijn voortdurende zoektocht naar vernieuwing en verfrissing. Solo spelen of in een duo, trio, kwartet, met een echt orkest of een zelfgebouwde versie, de goede man draait er zijn vingervlugge handen niet voor om. Zo besloot hij vorig jaar, voor het eerst sinds dertig jaar, een kwartet op te richten met een tenorsaxofonist, in dit geval Chris Potter. Dat beviel hem goed maar toch kon Metheny het niet laten om alweer een verandering aan te brengen: de toevoeging van multi-instrumentalist Giulio Carmassi (piano, trompet, tromboon, Franse hoorn, cello, vibes, klarinet, fluit al dan niet blok, alto saxofoon, wurlitzer, zang, mondfluiten, en vast nog wel meer ongedefinieerde instrumenten dan wel geluiden). Op voorhand ben ik niet zo’n fan van het toevoegen van blazers want ik kick geheel en al op het gitaargeluid van Metheny, een sound die je uit duizenden herkent maar die toch elke keer weer aangenaam verrast. Nou, dat doet deze plaat ook want de nadruk blijft liggen op de gitaar, waarbij de blazers meestentijds ondersteunend zijn en vaak voor de rode draad zorgen. Dat maakt dat Kin een fijne afwisselende plaat die in negen tracks blijft boeien. Wat een geweldenaar, die Metheny.
