Herinnert u zich Eli “Paperboy” Reed nog, die frisse Amerikaanse knul die ondanks zijn jonge leeftijd de soulvolle rock van halverwege de vorige eeuw nieuw leven inblies? Wanneer uw antwoord een enthousiast “ja” is, wordt de rest van deze recensie vermoedelijk een wat vervelend verhaal. Of het aan de overstap naar zijn nieuwe label Warner te wijten is weet ik niet, maar ergens heeft iemand bedacht dat zijn authentieke sound wel wat hippe electronica en vette top 40-beats kon gebruiken. Wanneer je dit vanuit een compleet neutraal punt bekijkt best een slimme en catchy uitpakkende zet, maar de liefhebbers van zijn eerdere albums zullen het af en toe met open mond aanhoren. Maar goed, wie weet zet het de jonge generatie die hierbij overduidelijk de doelgroep is aan om eens op zoek te gaan naar de oorspronkelijke basis. Laten we het dan maar zien als een doel dat de middelen heiligt.
