TYNER, MCCOY

Toen deze plaat werd aangekondigd, vroeg ik me af wie er in godsnaam op een nieuwe plaat van Blondie zat te wachten. Dat kon nooit iets worden en zou alleen maar de magie van hun oude platen verpesten. Maar tegelijkertijd was ik toch ook wel een klein beetje nieuwsgierig, zeker nadat er als gevolg van hun optreden in Amsterdam allerlei erg positieve verhalen de rondte deden. Maar toen de negatieve recensies er al eerder waren dan de plaat zelf ging het wel een beetje kriebelen. Dat wilde ik graag zelf horen! En na een paar draaibeurten blijkt de waarheid weer in het midden te leggen. Natuurlijk is het door Craig Leon geproduceerde No Exit bij lange na niet zo goed als Blondie, Plastic Letters, Parallel Lines of Autoamerican. Toch staan er op No Exit - blijven ze doorgaan? - een aantal lekker in het gehoor liggende nummers, waarin de herkenbare stem van Debbie Harry de boventoon voert. Eerst het reggae-achtige Screaming Skin en daarna de Morroder-beat in Forgive And Forget. En dan de single Maria, die toch echt ouderwets Blondie is, en het door Keith Emerson geopende titelnummer, waarin Debbie samen met Coolio rapt. Als nummer vijf horen we de bijna-ballad Double Take, waar onze Candy Dulfer een beetje leven in blaast. Ook de daaropvolgende nummers, waaronder het door de avontuurlijke saxofonist James White opgefleurde Boom Boom In The Zoom Zoom Room en het aan Jeffrey Lee Pierce opgedragen Under The Gun, zijn de moeite waard. Weliswaar zakt de plaat op het laatst een beetje in, maar dat kan niet verhinderen dat het luisteren naar No Exit voelt als een prettig weerzien met een jeugdliefde. Als extraatje zit er in het doosje een bonusplaatje met vier live-tracks, die in november 1998 werden opgenomen in Londen; Blondie speelt hier Call Me, Rapture, Dreaming en Heart Of Glass.