Mijmeren over de zin van het leven en je depressieve gevoelens uiten; het gebeurt in allerlei muziekgenres, maar in de soul en funk eigenlijk niet zoveel. Het maakt de Engelse band Ephemerals al meteen tot een unieke act, wat versterkt wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger Wolfgang Valbrun. Muzikaal gezien laat de band een vintage soul-geluid horen: veel blazers, af en toe wat strijkers, een groovende ritmesectie, en een broeierig orgeltje in de stijl van Booker T. & the M.G.'s. Een enkel nummer swingt erop los (Well Done), maar over de gehele linie is de sfeer rustig en beheerst, met alle aandacht voor de zanger. Die geeft het album kleur met zijn opvallende, soms wat zeurderige stem en zijn donkere teksten. Alsof de huisband van het Stax-label (o.a. Otis Redding) hun geluid wat heeft opgefrist en een blanke rockzanger heeft ingelijfd.
