SANTANA

Met het geheel instrumentale Shape Shifter (2012) zette Carlos Santana gelukkig een punt achter rijtje albums die meer draaiden om de ingehuurde en bij het jongere publiek populaire zangers dan om zijn pionierswerk in de wereldmuziek en zijn gitaristische inkleuringen daarvan.
Op Santana IV wordt nog nadrukkelijker dan op Shape Shifter uit oorspronkelijke bronnen geput. Muzikaal betekent dat wederom enkele flinke stappen vooruit. Hij keert met dit nieuwe album terug naar het front met dezelfde muzikanten met wie hij in 1969, 1970 en 1971 de eerste drie meesterlijke Santana-platen afleverde, aangevuld met onder anderen bassist Benny Rietveld, bekend van vooral Miles Davis.
Maar liefst 75 minuten lang duurt deze onweerstaanbare reis terug in de tijd. Helaas is het geen enkele reis want al is de speelduur nog zo lang ook aan Santana IV komt een einde waarna het nieuws over de jongste terroristische aanslag je weer bruut in het hier en nu parkeert. Je kunt zo’n ervaring afdoen met goedkope nostalgie maar de realiteit is toch dat Santana een kleine halve eeuw later weer precies datgene doet waarin hij het beste is. En zoals vooral de senioren weten, is dat in zijn geval echt héél erg goed. Hetzelfde adembenemende niveau van toen wordt gehaald op dit zeer gevarieerde album met lange, sferische, soms ongegeneerd bombastische instrumentale intermezzo’s, formidabel gitaarspel, onvermoeibare opzwepende drums en percussie, het heerlijke orgeltje van Greg Rolie en gelukzalige naieve hippieteksten over liefde, vrouwelijk schoon, vrede en heel veel andere mooie dingen van het leven. Santana IV is hemels.