De zevende plaat van Ed Harcourt is een regelrechte sensatie. Hij heeft het roer namelijk geheel omgegooid. Met een Jeff Buckley-achtige voordracht grossierde hij op de voorgaande zes albums in verstilde, schetsachtige liedjes die nooit helemaal af leken. Dikwijls met fraaie resultaten die echter onder de radar bleven. Op Furnaces, geproduceerd door Flood en uitgebracht door Harcourt’s eerste major, Polydor , kiest de Britse zanger en multi-instrumentalist voor een massief, apocalyptisch geluid met loodzware drums (van Stella Mozgawa van Warpaint). Na een kort piano-introotje barst de plaat halverwege The World Is On Fire open en is de toon voor de rest van de speelduur gezet. Als referentie is Buckley bij het afval gezet. Furnaces is de plaat die Peter Gabriel en/of Nine Inch Nails alsmaar niet hebben gemaakt. Nu is Ed Harcourt hen te snel af. Hij overtuigt alle 55 minuten. Er staat niet één zwak nummer op Furnaces. Of hij hiermee gaat doorbreken, valt nog te bezien want Harcourt drukt met dit onheilszwangere project ons allen met de neus op de actuele feiten. Hij bezingt zijn en jouw angsten voor de tijd waarin we leven en daar is lang niet altijd iedereen van gecharmeerd.
