WILCO

We hebben het al vaker uitgeroepen: sinds Unclue Tupelo niet meer is, krijgen we tweemaal zo vaak prachtige platen. Nadat eind vorig jaar de derde cd van Son Volt het licht zag, is het nu de beurt aan Summer Teeth, de derde cd van Wilco (het samenwerkingsproject met Billy Bragg niet meegerekend). Op het eerste gehoor klinkt de plaat vrolijker dan zijn voorganger Being There, maar wie goed luistert, ontdekt dat Jeff Tweedy nog altijd genoeg demonen achter zich aan heeft. De aanstekelijke opener Can't Stand It zet meteen de toon voor de rest van dit album: mellotrons, bellen en gitaren vliegen je om de oren in een melodie die het midden houdt tussen de Beatles, The Replacements en natuurlijk Big Star. Zo dwaalt in She's A Jar de geest van Chris Bell door, terwijl We're Just Friends klinkt als Alex Chilton in zijn meest donkere periode, maar godlof wel bijgestaan door een prachtig koortje. In I'm Always In Love lijkt Brian Eno van de sessie van Bowie's Heroes overgewaaid te zijn, waarna al snel het desolate en lugubere Via Chicago een nieuw hoogtepunt vormt. Een akoestische gitaar, een verdwaalde banjo, een vervormde gitaar en bijna psychedelische effecten, bijeengehouden door een even simpele als doeltreffende pianolijn maken dit nummer voor mij nu al een van de grote kanshebbers voor de titel song van het jaar. Hoewel. meteen volgt ELT, dat zich kan meten met het beste van eh. tja, van wie niet eigenlijk? En dan volgen nog vijf prijsnummers! U begrijpt het, Summer Teeth is een meer dan waardige opvolger van Being There en voorlopig niet meer uit mijn cd-speler weg te krijgen.