Met het grote succes van Gold leek de wereld aan Ryan Adams’ voeten te liggen. Het tweede soloalbum van het grillige talent uit Whiskeytown kreeg overal laaiende recensies en werd overspoeld met prestigieuze prijzen. Een opvolger voor Gold heeft de nodige voeten in de aarde gehad, want als Adams de banden van Love Is Hell inlevert, vindt de maatschappij ze volgens Adams te donker om uit te brengen. Een vreemde, doch zeer gewaagde keuze, want Love Is Hell is naar nu blijkt een uitstekende plaat. Lost Highway wil echter wat anders van de man en stuurt ‘m terug naar de studio. De afwijzing vormt samen met de druk die het succes van Gold met zich meebracht de reden waarom Rock N Roll klinkt als een afrekening. Adams heeft nog nooit zo agressief geklonken (het project The Finger even niet meegerekend) en trekt ongemeen fel van leer. Geproduceerd door de van Courtney Love bekende Jim Barber geeft Rock N Roll meteen vol gas met drie stevige openers waarvan Shallow (nota bene een oud Whiskeytown-nummer) het sterkste is. Het lawaaierige karakter van Rock N Roll zal het kamp sterk verdelen: wie oppervlakkig luistert, kan afgeschrikt worden door de rafelige productie en knetterharde gitaren. Natuurlijk weet Adams nog steeds een uitstekende popsong te schrijven en een aantal ontwaren zich op dit album pas na enkele draaibeurten. Rock N Roll is daarom misschien even wennen, maar dwingt juist doordat het geen tweede Gold is geworden uiteindelijk weer genadeloos respect af. Wie Rock N Roll te stevig vindt, kan gelukkig terecht bij het wonderschone Love Is Hell dat verspreidt over twee EP’s verschijnt. Het eerste deel verschijnt gelijk met Rock N Roll, deel twee kun je in december verwachten. Love Is Hell werd in twee sessies opgenomen: een met Marianne Faithfull en Leona Naess in New York en een in New Orleans met Smiths-producer (en dat is te horen!) John Porter. Met een prachtige, bluesy cover van Oasis’ Wonderwall, is het een sfeervolle en gevarieerde plaat die alle facetten van Adams laten zien: de bummer king, de liedjesman, de showman en de rocker. Beide platen benadrukken in overvloed dat Adams een van de grootste songschrijvers van deze tijd is. Het was het wachten waard.
