SMASHING PUMPKINS

De afgelopen jaren bracht Billy Corgan onder de naam Smashing Pumpkins enkele redelijke albums uit. Dat deed hij overigens ook onder zijn eigen naam. Maar zo goed als vroeger werd het nooit meer. Eerder dit jaar werden er nieuwe opnamesessies van de Pumpkins aangekondigd. Toen bleek dat de oorspronkelijke leden James Iha en Jimmy Chamberlin (naast gitarist Jeff Schroeder) ook van de partij waren, ging het muziekhart van de liefhebber sneller kloppen. De band bracht een geweldige eerste single uit (Solara) die zich qua felheid en impact kan meten met het hardere Mellon Collie-materiaal. En nu is daar het tiende album (geproduceerd door Rick Rubin). Het moet gezegd: het viertal is hun aloude Smashing Pumpkins-aanpak niet verleerd. Naast de harde, riffgeoriënteerde kant (Marchin’ On, Seek And You Shall Destroy) komt ook de lichtvoetige en hitgevoelige kant van de band (Alienation, het soulvolle Knights Of Malta en de tweede single Silvery Sometimes) perfect aan bod. Nog mooier? De naam van het album lijkt aan te kondigen dat de inspiratie nog niet op is. De Pumpkins zijn terug. En nu ook echt.