De laatste vier studioalbums van Dio krijgen nu ook een oppoetsbeurt. Niet alleen dat, maar alle vier krijgen ze een bonusschijf met daarop vooral veel livemateriaal. Op Angry Machines uit 1996 is Tracy G. de gitarist en hoewel geen slechte plaat, hij wordt zelden genoemd als favoriet. Dit zal mede te maken hebben met het donkere karakter. Op de live schijf bewijst Dio overigens ook in 1996 een absolute topvocalist te zijn. Magica uit 2000 wordt hoger aangeschreven, veel hoger zelfs. De plaat is min of meer opgebouwd als conceptalbum en bevat prachtig werk. Vinnie Appice is niet meer van de partij en is vervangen door Simon Wright, terwijl oudgediende Craig Goldy de gitaarpartijen weer voor zijn rekening neemt. Mooi materiaal en de bonusschijf bevat naast livewerk ook een uitgebreide uitleg van de meester en Electra ooit bedoeld voor de opvolger van het concept ‘Magica’. Killing The Dragon (2002) en Master Of The Moon (2004) zijn platen in het meer klassieke Dio-genre. Goldy is voor de eerste vervangen door Doug Aldrich en hij geeft die plaat een meer klassieke feel, terwijl voor de laatste Goldy weer terug is en min of meer voortborduurt op ‘Killing’. Ook hier historisch livemateriaal en dat zorgt ervoor dat we met een mooi kwartet te maken hebben.
