RICHTER, MAX

Nooit gedacht noch verwacht dat ik bij ‘t bespreken van een nieuw album t over voetbalperikelen zou gaan hebben. Ongelofelijk. Noch voor er in deze stuiterende wereld sprake was van George ‘I Can’t Breathe’ Floyd en de Matter beweging erna, bracht Max Richter dit album al naar de perser’/drukker. Richter snijdt op gedurfde thematische en muzikale wijze een universeel onderwerp aan; de universele verklaring van de rechten van de mens opgesteld door de Verenigde Naties in 1948. Het is geen perfect document, maar is wel inspiratiebron voor een betere en vriendelijker wereld, beaamt Richter. Hij wist ons al vaker te verassen met fantastische muziek deze man ( Blue Notebooks, Sleep, Recomposed Vivaldi) en ook nú weet hij m.b.v. z’n ’Negative Orchestra’ een werkelijk wonderlijk mooi muziek palet te presenteren. Met deze ‘orkest’-typering geeft Richter aan dat hij het gehele orkest als het ware gestript heeft en alleen met bassen en cellos werkt waarover heen Kiki Layne (If Beale Street Could Talk) de Engels universele tekst declameert aangevuld met diverse lokale wereldse talen. Het fijne van dit album is bovendien dat er als extra een puur instrumentale versie zonder de teksten aan vast zit. Dan de ‘Voesball’-link nog even; toen ik de afgelopen weken rondbazuinde dat ik met het beluisteren van het nieuwe album van Max Richter bezig was viel het mij op hoe vaak er zoals in onze voetbalcultuur er bijna in ‘kampen ’wordt gesproken, alsof ik voor de een dien te zijn en tegen de ander. Componisten als Einaudi, Max Richter, Nils Frahm en Ólafur Arnalds, Greg haines zetten de minimaal aansprekende muziek maximaal op de kaart.en daar ben ik supercontent mee. Dit album zal je zeker in mijn top 10 van dit jaar terugzien! Absoluut Klasse.